De Limburger – 20 november 2021 door Jeroen Geerts

Initiatiefneemster Martia Tersteeg geeft het stokje door. „Het verstand zegt ‘mens, je bent 80’ en ik wil nog zoveel.” Afbeelding: Peter Schols

Martia Tersteeg stond acht jaar geleden aan de wieg van de Tapijntuin in Maastricht. Het groeide uit van een moestuintje tot een baken voor diverse sociale groepen. „Maar voor mij is het nu af.”

Een rondje door de Tapijntuin brengt haar nog altijd in verrukking. „Het is een prachtig stukje park. We hebben er als leeuwen voor gevochten.” Martia Tersteeg duidt op de gesprekken, zo’n acht jaar geleden nu, waarin ze de gemeente Maastricht ervan moest zien te overtuigen dat haar idee voor een moestuin van toegevoegde waarde was voor het gebied rond de voormalige kazerne. Maar de tuin kwam er. En groeide uit tot iets veel groters: een veilige haven voor diverse groepen, van eenzame ouderen en kinderen met obesitas, tot studenten en asielzoekers.

Breekijzer

„De tuin is het middel”, ziet Tersteeg nu. „Wanneer je de tuin in gaat om samen verschillende kruiden te bestuderen, dan heb je iets om over te praten.” De tuin als breekijzer. De 80-jarige Maastrichtse denkt terug aan de laatste sessie in een reeks georganiseerde lunches met asielzoekers: „We koken, we eten. Maar dan komt er van alles naar boven.” Een asielzoeker die op zoek was naar een kinderwagen, kon zomaar een deal sluiten met een andere gast. „Weer een andere deelnemer – een anders heel sterk overkomende vrouw – brak opeens toen iemand vroeg of ze thuis niet heel erg miste.”

Lees ook: Koken met de lekkernijen uit de stadsmoestuin van Maastricht

Tuttelen

Een plek om iets te proeven en iets te leren. „Waar je even lekker met je vingers in de grond kunt tuttelen.” Dat was het idee. Maar het sociale aspect heeft de overhand genomen. „Eigenlijk ging dat heel snel. We begonnen met een programma voor kids met overgewicht. Daarna kwamen de eenzame ouderen. Daar kwam weer een apart sportclubje voor ouderen uit voort, moestuinlessen voor kinderen, studieprogramma’s van studenten, acties voor goede doelen.”

Het bezorgt de gasten van de Tapijntuin hoe dan ook een gezellige, fijne dag. „Soms zijn het maar hele kleine druppeltjes op een hele grote, gloeiende plaat. Maar het werkt wel.” Voor beide kanten overigens. „Onder onze ongeveer 25 vrijwilligers zitten ook heel veel alleenstaanden die hier hun sociale clubje vinden.”

Lees ook: De ‘groene parel’ heeft een permanente plek veroverd in Maastricht

Miljonair

Waarom dan stoppen? „Het verstand zegt ‘mens, je bent 80. Het kan zomaar gebeurd zijn’. Het is best wel een werklast en ik wil meer tijd doorbrengen met mijn man en kinderen. En cursussen doen en porselein maken. De opvolging is geregeld, de programma’s lopen door. Al zoeken we nog iemand die de asielzoekerslunches op zich wil nemen. En een miljonair die ons financieel wil ondersteunen.”